Pierwszy tom cyklu znakomitych kryminałów historycznych.

Jest Boże Narodzenie 1519 roku, dwór królewski w Krakowie świętuje radosny okres. Niecałe dwa lata wcześniej włoska arystokratka Bona Sforza przybyła z Bari do stolicy Polski jako świeżo poślubiona małżonka króla Zygmunta. Towarzyszył jej imponujący orszak, do którego należała hrabina Caterina Sanseverino, teraz sprawująca nadzór nad dwórkami usługującymi królowej. Caterina wciąż przyzwyczaja się do życia w tym północnym królestwie mroźnych zim, obcych obyczajów i niezrozumiałego języka, kiedy dworem w wieczór pierwszego dnia Bożego Narodzenia wstrząsa szokujące morderstwo. Kilka dni później, w noc sylwestrową, dochodzi do następnej zbrodni. Ofiary pozornie nie mają ze sobą nic wspólnego. Szaleją plotki, spekulacje i podejrzenia, lecz sprawca pozostaje nieuchwytny. Oficjalne dochodzenie utyka w miejscu, a Caterina z pomocą Sebastiana Konarskiego, młodszego sekretarza króla, postanawia odkryć tożsamość zabójcy. Tropy zaczynają wskazywać na krąg najbliższy królowej i oboje wkrótce ścigają się z czasem, by powstrzymać kolejne morderstwo. "Ciche wody" to powieść o władzy i jej nadużywaniu oraz o ostateczności, do której może posunąć się człowiek, szukając zadośćuczynienia za krzywdy w sytuacji, gdy nie może liczyć na sprawiedliwość. Chociaż osadzona w początkach epoki renesansu, powieść nawiązuje nieomylnie do najważniejszych kwestii społecznych dwudziestego pierwszego wieku.

Ten inteligentny i trzymający w napięciu kryminał rzuca świeże i jasne światło na świat uwielbianych przez wielbicieli Tudorów i Borgiów. P.K. Adams, mająca już na koncie dwie powieści o dwunastowiecznej uzdrowicielce i mistyczce Hildegardzie z Bingen, mistrzowsko przywołuje do życia Polskę epoki renesansu, nie tracąc z oka ludzkich namiętności kierujących jej bohaterami. Cudowny początek nowej serii.

C. P. Lesley, autorka "Song of the Siren"

P.K. Adams to pseudonim literacki Patrycji Podrazik. Ukończyła licencjat na Columbia University oraz obroniła pracę magisterską ze studiów europejskich na Yale University. Jej debiut "The Greenest Branch, a Novel of Germany’s First Female Physician" znalazł się w 2018 roku w półfinale konkursu Chaucer Book Awards za powieści historyczne osadzone przed rokiem 1750. Jest członkinią Historical Novel Society i mieszka w Nowej Anglii.

Lata temu pewni ludzie w Walii zaczęli rozpuszczać o mnie całkowicie nieprawdziwe i bolesne plotki. Tym samym zamknęli przede mną drzwi wielu kościołów. Zwróciłem się więc do Boga i zacząłem skarżyć się na tę sytuację. Powiedziałem: "Boże, boli mnie to! Ci ludzie opowiadają kłamstwa, które uniemożliwiają mi służbę dla Ciebie". I wtedy Pan przemówił do mnie tak wyraźnie, jakbym słyszał swój własny głos: "Dawidzie, najgorsze, co mogą o tobie powiedzieć, nie jest tak złe, jak prawda o tobie". Z ulgą wybuchnąłem śmiechem, bo zdałem sobie sprawę z tego, że oni nie mają pojęcia o tym, co we mnie jest najgorsze. I w ten sposób moja autobiografia zyskała tytuł. A Pan dodał później: "Ja wiem o tobie najgorsze rzeczy, ale wciąż cię kocham i wciąż będę się tobą posługiwał" Mój śmiech zmieszał się ze łzami. Także i teraz, gdy to piszę, moje oczy zachodzą łzami. Zrozumiałem, jak niesamowitą łaskę Pan okazał mi oraz przeze mnie. Przez wiele lat mówiłem, iż nie napiszę autobiografii. Uważałem to za egotyczny czyn zdradzający zadufanie autora w sobie samym, czyn opierający się na założeniu, które wskazuje na to, że inni będą chcieli przeczytać tę autobiografię. Pod naciskiem przyjaciół oraz wydawców zmieniłem zdanie. Niemniej jednak, to co ja myślę o sobie samym i to, co inni pomyślą o mnie, jest stosunkowo mało ważne. To stwierdzenie prowadzi mnie do najważniejszego pytania, które pojawiało się za każdym razem, gdy dotykałem piórem papieru. Co Pan pomyśli sobie o mnie? Moja historia została opowiedziana. Bogu niech będzie chwała.

David Pawson

Od trzydziestu lat David Pawson jest jednym z najbardziej cenionych liderów i prowokujących nauczycieli. Sam mówi o sobie jako o „nieortodoksyjnym ewangelikale”, jednak pozostał wierny własnemu zobowiązaniu – by zawsze, bez względu na cenę czy konsekwencje, być szczerym wobec Bożego Słowa objawionego w Biblii. Przez taką swoją postawę niejednokrotnie musiał stawiać czoło tym, którzy w odmienny sposób rozumieją Pismo. "Prawda jest jeszcze gorsza" jest tak typowym dla Davida szczerym, świeżym i przejrzystym podsumowaniem jego życia oraz nauczania.

Tym razem w centrum wydarzeń znajdzie się lubiana przez czytelników matka Jane, Angela, która podejrzewa, że jej nowi sąsiedzi coś ukrywają. I wcale nie są tak nieskazitelni, jak się wydaje.

Matka wie najlepiej, ale kto by jej słuchał… Detektyw bostońskiego wydziału zabójstw Jane Rizzoli i lekarka sądowa Maura Isles prowadzą śledztwo w sprawie pozornie bezsensownego brutalnego morderstwa. Sofia Suarez, lubiana przez wszystkich sąsiadów wdowa, z zawodu pielęgniarka, została pobita na śmierć we własnym domu. W miarę postępów w śledztwie staje się jasne, że zabita kobieta musiała coś ukrywać. Billingi wykazują, że w ostatnich dniach życia wielokrotnie dzwoniła na te same zastrzeżone numery, wykonała też wiele połączeń na niemożliwe do namierzenia telefony na kartę. Sprawa staje się jeszcze bardziej zagmatwana, gdy Jane odkrywa związek pomiędzy między Sofią a ofiarą wypadku drogowego sprzed kilku miesięcy ‒ potrącenia, którego sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia. W co właściwie była zamieszana Sofia? Jedno jest pewne: jej zabójca zrobi wszystko, by ten sekret nie został ujawniony.

Tymczasem Angela Rizzoli nie sypia dobrze, odkąd jej córka zaczęła pracę w wydziale zabójstw. Może jabłko pada niedaleko od jabłoni, bo nic, co dzieje się w sąsiedztwie, nie umknie jej uwagi — ani plotki o zaginionej nastolatce, która rzekomo uciekła z domu, ani tym bardziej podejrzani sąsiedzi, którzy właśnie wprowadzili się do domu po drugiej stronie ulicy. Angela jest pewna, że na sennym przedmieściu nic nie jest zbiegiem okoliczności. Gdyby tylko Jane zechciała jej wysłuchać – tymczasem ona przypisuje wszystkie niepokojące spostrzeżenia wybujałej wyobraźni matki. Ale Angela jest przekonana, że w pobliżu czai się wilk w owczej skórze i nikt nie przybędzie jej z odsieczą, kiedy wreszcie zaatakuje.

Pochłonięte sprawą Sofii Jane i Maura nie zauważają, że coś bardzo złowrogiego dzieje się na ich własnym podwórku. Czy starsza pani Rizzoli zdoła przekonać córkę i jej współpracowniczkę, by potraktowały poważnie jej obawy, zanim będzie za późno? Emocjonujący kryminał z wyśmienitym duetem bohaterek!

Na podstawie jej cyklu "Rizzoli & Isles” powstał serial „Partnerki” z Angie Harmon i Sashą Alexander w rolach głównych. Pisarka mieszka w amerykańskim stanie Maine, w bliskim sąsiedztwie Stephena Kinga.

Wzrusza i bawi, odkrywa kolejne karty z talii życia znanych nam już bohaterów. Czy to historia i świat wielkiej polityki są tłem naszego życia, czy wręcz odwrotnie – to nasze losy stanowią jedynie tło dla zdarzeń większych, poważniejszych.

Opis:

Nowy dzień to powieść, która nikogo nie pozostawi obojętnym!

W obliczu wojny zmieniają się priorytety.

Hołd i chwała poległym i bohaterom, którzy walczą o ład i pokój na ziemi.

Ponownie spotykamy się z mieszkańcami domu na Zaciszu.

Nowy dzień wzrusza i bawi, odkrywa kolejne karty z talii życia znanych nam już bohaterów, sprawiając, że zżywamy się z nimi coraz bardziej, zastanawiając się, czy to historia i świat wielkiej polityki są tłem naszego życia, czy wręcz odwrotnie – to nasze losy stanowią jedynie tło dla zdarzeń większych, poważniejszych

Monika Koszewska w charakterystyczny dla siebie sposób zwodzi czytelnika i pod przykrywką powieści obyczajowej przemyca treści ważne społecznie, niepokojące, które penetrują w naszej duszy miejsca, które zepchnęliśmy w niepamięć bądź staramy się wyprzeć z naszej świadomości.

Lektura wywołuje swego rodzaju poczucie winy, ale takie skłaniające do przemyśleń. Powieść i skłania do chwili refleksji. Czas naszego "mieć", to dla innych w tej samej chwili czas ich "być”

Życie jak to życie, toczy się spokojnie wśród radości i kłótni, plotek i sąsiedzkich intryg, czasem towarzyszy mu rozpacz, a czasem łzy szczęścia. Codzienność Zacisza rozgrywa się na tle dramatycznych zdarzeń rozgrywających się za naszą wschodnią granicą.

Historia pisze się na oczach bohaterów.

Jakie postawy przyjmą wobec dramatu wojny? Autorka w subtelny sposób konfrontuje nas, czytelników, ze zdarzeniami, których świadkami byliśmy i wciąż jesteśmy, a nad którymi staramy się przejść do porządku dziennego. To sprawia, że podczas lektury zaczynamy odczuwać pewien dyskomfort moralny, który z kolejnymi stronami powieści zaczyna uwierać nas coraz bardziej, niczym kamień w bucie podczas długiej wędrówki. Monika Koszewska pozostawia nas z pytaniami, które po lekturze zaczynamy sobie zadawać. Żeby znaleźć na nie odpowiedź, musimy stanąć w prawdzie przed sobą. A to nigdy nie jest łatwe…

Życie wielkich twórców zawsze miewało swoje wzloty i upadki. Ale o upadkach biografowie nie lubili pisać. Zajmowali się albo samą twórczością, tak jakby dzieło nie zostało stworzone przez żywego człowieka, albo publikowali hagiografie.

Piotr Łopuszański, zabiera nas w podróż w czasie, swobodnie przemieszczając się pomiędzy epokami. Odkrywa tajemnice artystów malarzy (płci obojga), wielkich pisarzy – i to nie tylko polskich, a kończy esejem o Gustawie Holoubku, ostrożnie zdejmując z twarzy aktora wszystkie Srebrne i Złote Maski, którymi za życia go uhonorowano.

Fascynująca opowieść o życiowych sekretach wielkich twórców. Intelektualna uczta, w której czytelnik zamiast tanich plotek i insynuacji znajdzie zaskakujące wnioski erudyty zakochanego w historii. Bagaż wiedzy, znajomość tematu i swoboda łączenia faktów zachwycą każdego poszukiwacza tajemnic.

Giorgione i Tycjan– światło, kolory i różnice talentu. Wszystkie zagadki księcia malarzy.

Adam Mickiewicz– hreczkosiej z Białej Rusi w czasie pobytu na Ukrainie zapisuje po polsku „Litwo, Ojczyzno moja”. Więc dlaczego miałby być Żydem?

Bolesław Prus– na nagrobku napisano mu; „serce serc”, chociaż jako scjentysta, badał rzeczywistość szkiełkiem i okiem, a serce omijał z daleka.

Henryk Sienkiewicz– mały rycerz literatury. Ku pokrzepieniu serc (i wypełnieniu sakiewki)

Stefan Żeromski– syzyfowe prace nad biografią pisarza i wieczne kłopoty z cenzurą – w każdej epoce.

Marcel Proust– nadwrażliwy maminsynek nadopiekuńczej matki. Modny, banalny ale czy czytany?

Doktor Tadeusz Żeleński– bez dogmatów czyli cała prawda o „Boyszewiku”. (Im się człowiek robi starszy, wszystko w nim po trochu parszy - wieje.)

Tadeusz Pruszkowski– wino, kobiety i śpiew. Bogate życie artysty i banalny koniec jednostki zgniecionej przez historię

Skamandryci– genialni poeci z bolesnymi zadrami, slalom pomiędzy sztuką a polityką

Zofia Stryjeńska– Murzyńska czupryna i bogowie słowiańscy - chorobliwa nieśmiałość i pozory ognistego temperamentu: tragiczne losy genialnej artystki

Gustaw Holoubek– Gucio/Konrad przy stoliczku Konwickiego. (A kajdany wiszą w szatni)

Lubię poznawać fakty, które zmieniają mój dawny, wyniesiony ze szkoły stosunek do uznanych wielkości. Przedstawiam życie i zagadki związane z wielkimi postaciami, dociekam przyczyn postępowania moich bohaterów, przytaczam dotyczące ich anegdoty. Mam nadzieję, że lektura sprawi Państwu przyjemność i skłoni do refleksji.

Piotr Łopuszański

Królestwo Solarii było przez wieki spokojną krainą, w której panowała harmonia, a jej mieszkańcy żyli dostatnio i szczęśliwie pod opieką sprawiedliwego władcy. Źródłem dobrobytu Solarii było siedem słońc, których energia dawała ludziom siłę, zdrowie i szczęście.
Wszystko zmieniło się w momencie, gdy kraj opanował okrutny Kattler na czele swej armii. Siedem słońc zgasło, a Solaria pogrążyła się w mroku. Mimo upływu czasu, mieszkańcy Solarii nie porzucili nadziei na odzyskanie wolności i pokonanie tyrana. Część z nich zaszyła się z dala od siedzib ludzkich i postanowiła odnaleźć dawnego władcę swej ukochanej krainy. Tymczasem w małej wiosce, leżącej daleko od stolicy, żyje wraz ze swoim dziadkiem chłopiec, który jeszcze nie wie, że wkrótce przyjdzie mu odegrać niebagatelną rolę w zbliżającej się ostatecznej walce dobra ze złem...
– Myślisz, że moi rodzice nie żyją? – zapytał chłopiec.
– Tego nie powiedziałam – odparła szybko Miriam. – Nie wiadomo nawet, czy przyłączyli się do buntowników. Od tej chwili, gdy cztery lata temu wyszli z Vilo Vary nazbierać tasetu, słuch po nich zaginął. Twój dziadek z początku był zrozpaczony, jednak potem, im bardziej nasilały się plotki o przystąpieniu Amara i Ametisty do buntowników, tym większa narastała w nim gorycz i złość… Stary Grads z czasem uspokoił emocje, w końcu musiał wziąć się w garść, miał przecież ciebie.
– To dlatego nie chciał mi opowiadać o Strażniku, dlatego tak mało wiem o tamtych czasach… Znajdę ich! Znajdę rodziców! Tak samo jak uwolnię dziadka! – Elpin podniósł pięść w wojowniczym geście.
Wojciech Obremski, (ur. 1979 w Bydgoszczy) – dziennikarz. Do 2015 redaktor naczelny lubuskiego miesięcznika „Przekrój Lokalny”.
Był reporterem „Gazety Lubuskiej” oraz „Kuriera Zachodniego”, ponadto publikował m.in. w „Angorze”, „Expressie Bydgoskim”, „Gazecie Sulęcińskiej”, „Promocjach Kujawsko – Pomorskich”, „Świecie Kobiety”, „Pograniczu Lubuskim” i „Zeszytach Komiksowych”.
Obecnie przewodzi „Wiadomościom Powiatowym”, ukazującym się w powiecie słubickim. Jest również rzecznikiem prasowym starosty słubickiego.
Laureat kilku konkursów literackich, m.in. „Legenda o Sulęcinie”.
Autor książki „Krótka historia sztuki komiksu w Polsce 1945-2003” (Toruń 2005) oraz współautor „Galerii osobowości z terenu Krainy Szlaków Turystycznych” (Sulęcin 2015).

Joanna Puchalska „Bo to złe kobiety były. Diablice i mącicielki” Złe, niemoralne, wyrachowane, manipulujące otoczeniem. Intrygantki, oszustki, awanturnice w skali rodzinnej, krajowej i europejskiej. Zdrajczynie i agentki obcych mocarstw. Od Jagiellonów po czasy PRL-u. Barbara Giżanka. Wykorzystując podobieństwo do Barbary Radziwiłłówny, skutecznie omotała Zygmunta Augusta. Barbara Brezianka. Oskarżona przed sądem o otrucie teścia i o zgładzenie trzeciego z kolei męża. Podejrzewano ją o przyspieszenie zgonu dwóch poprzednich. Agnieszka Machówna. Piękna i sprytna chłopka udająca szlachciankę, na co dał się nabrać nawet austriacki cesarz Leopold. Maria Teresa Dogrumowa. Doświadczona aferzystka i oszustka. Dla spodziewanej korzyści finansowej rozpowszechniła plotkę o rzekomym spisku na życie króla Stanisław Augusta. Zofia Potocka. Najpiękniejsza kobieta Europy, najpierw żona generała Józefa Witta, potem hrabiego Szczęsnego Potockiego. Zaczynała jako stambulska kurtyzana. Karolina Sobańska. Kochanka Mickiewicza, adresatka jego miłosnych sonetów, a zarazem płatna agentka III Oddziału Kancelarii Cesarskiej w Petersburgu, donosząca m.in. na dekabrystów. Xawera Deybel. Sam Towiański bał się jej niesamowitych oczu. Miała romans z Mickiewiczem i prawdopodobnie urodziła jego dziecko. Janina Broniewska. Fanatyczna komunistka, autorka książek z czerwonego kanonu lektur szkolnych, po wojnie partyjna szara eminencja środowiska literatów. Wanda Wasilewska. Zafascynowana Stalinem, przyjęła obywatelstwo radzieckie i z zapałem uczestniczyła w realizowaniu pojałtańskiego rozbioru Polski. Marzyła się jej siedemnasta republika. Blanka Kaczorowska. Konfidentka Gestapo, wydała wiele osób z Podziemia AK. Po wojnie tajna współpracowniczka służb PRL. „Barbara przy leżącym w łożu mężu postawiła na straży pachołka, sama wymknęła się chyłkiem z domu. Wycelowała i przez okno strzeliła do śpiącego małżonka, kładąc go trupem na miejscu. Kiedy chłopak pilnujący łoża wszczął alarm, świeżo upieczona wdowa wpadła do środka i jęła rozpaczać na widok zabitego”. „We wspomnieniach wykreowała swój obraz jako działaczki silnie uczuciowo związanej z Polską Partią Komunistyczną, troskliwej żony i matki, bezradnej wobec alkoholizmu męża, uległej, która daje sobie wejść na głowę chimerycznej gosposi. Aż trudno uwierzyć, że to ta sama Janina Broniewska, która po wojnie siała postrach w Związku Literatów Polskich”.

Joanna Puchalska „Bo to złe kobiety były. Diablice i mącicielki” Złe, niemoralne, wyrachowane, manipulujące otoczeniem. Intrygantki, oszustki, awanturnice w skali rodzinnej, krajowej i europejskiej. Zdrajczynie i agentki obcych mocarstw. Od Jagiellonów po czasy PRL-u. Barbara Giżanka. Wykorzystując podobieństwo do Barbary Radziwiłłówny, skutecznie omotała Zygmunta Augusta. Barbara Brezianka. Oskarżona przed sądem o otrucie teścia i o zgładzenie trzeciego z kolei męża. Podejrzewano ją o przyspieszenie zgonu dwóch poprzednich. Agnieszka Machówna. Piękna i sprytna chłopka udająca szlachciankę, na co dał się nabrać nawet austriacki cesarz Leopold. Maria Teresa Dogrumowa. Doświadczona aferzystka i oszustka. Dla spodziewanej korzyści finansowej rozpowszechniła plotkę o rzekomym spisku na życie króla Stanisław Augusta. Zofia Potocka. Najpiękniejsza kobieta Europy, najpierw żona generała Józefa Witta, potem hrabiego Szczęsnego Potockiego. Zaczynała jako stambulska kurtyzana. Karolina Sobańska. Kochanka Mickiewicza, adresatka jego miłosnych sonetów, a zarazem płatna agentka III Oddziału Kancelarii Cesarskiej w Petersburgu, donosząca m.in. na dekabrystów. Xawera Deybel. Sam Towiański bał się jej niesamowitych oczu. Miała romans z Mickiewiczem i prawdopodobnie urodziła jego dziecko. Janina Broniewska. Fanatyczna komunistka, autorka książek z czerwonego kanonu lektur szkolnych, po wojnie partyjna szara eminencja środowiska literatów. Wanda Wasilewska. Zafascynowana Stalinem, przyjęła obywatelstwo radzieckie i z zapałem uczestniczyła w realizowaniu pojałtańskiego rozbioru Polski. Marzyła się jej siedemnasta republika. Blanka Kaczorowska. Konfidentka Gestapo, wydała wiele osób z Podziemia AK. Po wojnie tajna współpracowniczka służb PRL. „Barbara przy leżącym w łożu mężu postawiła na straży pachołka, sama wymknęła się chyłkiem z domu. Wycelowała i przez okno strzeliła do śpiącego małżonka, kładąc go trupem na miejscu. Kiedy chłopak pilnujący łoża wszczął alarm, świeżo upieczona wdowa wpadła do środka i jęła rozpaczać na widok zabitego”. „We wspomnieniach wykreowała swój obraz jako działaczki silnie uczuciowo związanej z Polską Partią Komunistyczną, troskliwej żony i matki, bezradnej wobec alkoholizmu męża, uległej, która daje sobie wejść na głowę chimerycznej gosposi. Aż trudno uwierzyć, że to ta sama Janina Broniewska, która po wojnie siała postrach w Związku Literatów Polskich”.

Wszyscy obudzili się za późno z letargu. I wszyscy obrali zupełnie odmienne strategie na przetrwanie. A wszystkie te strategie były złe… ale oni brnęli w nie bez opamiętania. Wszyscy! I ginęli jedni po drugich. W osamotnieniu. Choć każdy z nich marzył o zjednoczeniu z pozostałymi.
W połowie dziesiątego wieku słowiańskie pogranicze Królestwa Niemiec nieustannie pogrążało się w chaosie. A miało być jeszcze gorzej. Kruszyły się kolejne filary starego świata Słowian połabskich. Gospodarka, handel, ustrój, religia, obyczaje, więzi plemienne i rodzinne… wszystko to rozpadało się na oczach przerażonych ludzi.
W akcie rozpaczliwej niezgody na taki stan rzeczy co jakiś czas płonęły wsie kolonistów niemieckich i kościoły budowane dla poszczególnych plemion. Wet prowadził do odwetu. Ale stawki żadnej z nadchodzących bitew nie stanowiła już chwała – w najlepszym wypadku było to przetrwanie.
Wtedy nikt nie brał na poważnie innej możliwości. Przemienienia. A przynajmniej – nie na taką skalę. Wtedy wszyscy na Połabiu żyli jedną, szeptaną z ust do ust i pełną nadziei wieścią… cała kraina szykowała się bowiem do powstania!
Nikt nie wiedział tylko gdzie tkwiło zarzewie buntu, kto miał przewodzić. Mówiono coś o przymierzach z wielkimi potęgami, o tajnych emisariuszach i wędrownych kapłanach odprawiających po lasach charyzmatyczne obrzędy pogańskie. Chodziły też słuchy zgoła nieprawdopodobne, o widmach i demonach znanych z mitologii słowiańskiej… ale czy należało dawać wiarę takim bajaniom starych bab? Sąsiednie Królestwo Niemiec toczyła właśnie wojna domowa, co dodatkowo sprzyjało planom konspiratorów. Ileż by dali urzędnicy królewscy za jakąkolwiek wskazówkę, w którym to miejscu biło serce szykowanej rebelii!
Rozpoczynają się gorączkowe poszukiwania, klecenie intryg i prowokacje mające zdusić bunt w zarodku. Każda ze stron uruchomiła wszystkich swoich szpiegów, dyplomatów i zabójców. Rozpuszczano plotki i pomówienia, licząc na zasianie niezgody oraz zamieszania u przeciwników. Tylko kto tu był czyim przeciwnikiem? Ile plemion przyłączy się do rezurekcji, a ile opowie się po stronie króla Niemiec? Ile ludów połabskich rozłamie się na pół stawiając brata przeciwko bratu i syna przeciwko ojcu? Wtedy jeszcze nikt nie mógł znać odpowiedzi na te pytania.
Taaaak… to było doprawdy gorące lato roku pańskiego dziewięćset pięćdziesiątego czwartego!

Kluczowe "Sekretne słowa klucze”, czyli adwords. Biznes relacji w systemie MLM cz.3/4

Co daje Ci ten audiobook?

Z audiobooka "Sekretne słowa klucze" dowiesz się, jak wielką moc sprawczą mają słowa kluczowe w naszym życiu. Słowa są jak kręgi na wodzie, które zataczając coraz większe koła, urzeczywistniają się w coraz większej przestrzeni. Ta przestrzeń to nasze myśli, które coraz częściej i konkretniej kierują się do realizacji naszego zamierzenia na zasadzie, „ o czym myślisz to przyciągasz”. Wtedy dopiero pojawi się energia sprawcza.
Ten audiobook jest nadzieją dla wszystkich, którzy uważają, że brak im „tego czegoś” w prowadzeniu rozmów i w kontaktach z innymi. Pozwala on nabyć umiejętność stworzenia specjalnej więzi z każdą osobą i sprawienia, że poczuje się ona w naszym towarzystwie, jak ktoś naprawdę wyjątkowy.

Czy wiesz, że to, co mówisz ma mniejsze znaczenie, niż to, w jaki sposób mówisz?

Słowa są tylko narzędziem w komunikacji. To głos przenosi znaczenie. Ton głosu informuje o tym, czy Twój rozmówca jest przyjaźnie nastwiony, czy raczej szuka zaczepki. Przeciętny człowiek, jest bardziej wyczulony na zmianę tonu niż na konkretne słowa i symboliczne dawanie im znaczenia.

Wypowiadane przez kogoś słowa możesz brać do siebie, do swojego serca i cieszyć się nimi – rosnąć, dowartościowywać się, albo wpadać w kompleksy, nabywać różnych urazów psychicznych, tracić wiarę w siebie, denerwować się, a nawet odebrać je wrogo i pałać zemstą do drugiego człowieka.
Jeśli miałeś taką sytuację, warto nauczyć się uważności jako obserwator i wykształcić w sobie nawyk słuchania i … usłyszenia tego, co tkwi między wierszami, co ukryte, co jest w cieniu. Umiejętność ta przydaje się szczególnie, w rozmowach handlowych z klientami, w pracy, jak również w naszym prywatnym życiu. Pozwala nam ograniczyć zbyt emocjonalne reakcje, na korzyść parafrazowania, wykorzystywania pauzy, ciszy i zadawania doprecyzowujących pytań.

Dlaczego uważność na wypowiadane słowa jest tak ważna?

Okazuje się, że sposób konkretnego wyrażania się jest bardzo cenny. Każde słowo wypowiedziane przez Ciebie, a za nim myśl oraz wyobrażenie, wzmocnione i wyemitowane poprzez oddech i dźwięk, jest realnym, fizycznym czynnikiem, który w postaci wibracji już zaistniał w twojej rzeczywistości i poruszył symbol ukryty za słowem. Okazuje się, że to Ty a nikt inny, masz największy wpływ na kreowanie swojej rzeczywistości słowami, nastawieniem, emocjami i czynami. W ten sposób nadajesz słowom znaczenia, zwiększasz lub zmniejszasz ich potencjał energetyczny, nadajesz odpowiednich wartości, jakie liczą się w Twoim życiu, wytyczasz cele i uzyskujesz odpowiednie efekty adekwatnie do słów, krążących w myślach bądź wypowiadanych. Zatem najważniejsze jest dla Ciebie to, aby starannie dobierać myśli i słowa w każdej sytuacji.

Pragniemy radości i sukcesu, lecz aby sukces osiągnąć i doświadczyć go, trzeba go najpierw ubrać w odpowiednie słowa, usłyszeć je w swoim wnętrzu, wypowiedzieć i posłuchać jak brzmią, a w dalszej perspektywie, mieć to, czego się pragnie.

Spis treści

1.Sekrety naszych rozmów, słowa kluczeSłowo, jako symbol

2.Czy musisz to robić? Czy musisz mieć marzenia i cele?

3.Zmiana łódki nic nie daje, jeśli nie umiesz wiosłować

4.Trochę lepszy, choć biedniejszy

5.Czubek góry lodowej

6.Pachnąca kusicielka, czyli język komunikacji sprzedaży

7.Wielowymiarowość informacji werbalnej - słuchanie w stereo

8.Cztery poziomy słuchania, w których decydujesz o efekcie i konsekwencji rozmowy

9.Ucho apelowe, czyli zapalnik konfliktu

10.Sokrates – plotki i pogłoski plotki i pogłoski, czyli jak ktoś może zniszczyć twoją markę i biznes

11.Libido, życie i przyszłość z marzeniami

12.Słowa świadczą o osobie, która je wypowiada

13.Słowo, jako wibrująca w nas energia

14.Każdy ma usta i dwoje uszu - zalety mowa i milczenia

15.Usłysz samego siebie

16.Moc słów - słowa mogą ranić, słowa mogą uzdrawiać

17.Królestwo podświadomości

O autorze:

Dr Renata Zarzycka od lat 80tych ubiegłego wieku pasjonuje się medycyna naturalną, ziololecznictwem i kulturą profilaktyki zdrowia, pomagając w tym zakresie ludziom na całym świecie. Jest doktorem w dyscyplinie naukowej Komunikacja Społeczna i Nauki o Mediach oraz akredytowanym Coachem Biznesu oraz dyplomowanym Mediatorem i Negocjatorem po studiach na WSIiZ. Jednocześnie jednym z najskuteczniejszych polskich menedżerów i motywatorów oraz wykładowcą, szkoleniowcem i dobrym mówcą. Prowadzi indywidualne spotkanie, sesje terapeutyczne, konsultacje dietetyczne oraz z medycyny naturalnej. Prowadzi szkolenia i warsztaty z zakresu zdrowia psychicznego (umysł, emocje, energia, duchowość) oraz profilaktyki zdrowia ciała i duszy o naszych uczuciach ("Patrz sercem"). Uczy umiejętności zarządzania emocjami.

Na ten temat prowadzi audycje w mediach w formie PODCAT'S na setkach platform podcastowych w całym świecie m.in. SpotiFy, ma swoje audiobooki i ebooki na SpotiFy, Legimi, Virtualo, Empik, Audioteka, Publio-Agora i wielu innych księgarniach online.

Więcej: https://renatazarzycka.com

Kiedy pielęgniarki znajdują w dyżurce ciało zastępcy ordynatora, cień pada na cały personel słynnego warszawskiego szpitala. Mnożą się plotki i domysły – zamordowany lekarz nie był lubiany w środowisku i wielu miało powody, by się na nim zemścić. Śmierć doktora nie odbija się jednak szerokim echem w mediach. Głównym tematem wiadomości są brutalne morderstwa kobiet w mokotowskich parkach.

Młoda lekarka Marta Wolska przeżywa trudny okres – po rozwodzie próbuje skupić się na pracy, nie może jednak uwolnić się od bolesnych wspomnień z dzieciństwa. Dziwne zbiegi okoliczności sprawiają, że zaczyna podejrzewać, iż jest w jakiś sposób powiązana zarówno z morderstwem w szpitalu, jak i z „Bestią z Mokotowa”. Podczas interwencji policji poznaje przystojnego komisarza. Wkrótce połączy ich nie tylko namiętność...

„Wyleczeni” to napisany przez lekarza thriller medyczny, w którym wielopoziomowa intryga kryminalna łączy się z sugestywnym obrazem szpitalnej rzeczywistości widzianej od środka.

***

„Po trzydziestu stronach pomyślałem sobie, że trzeba zapamiętać nazwisko Alicji Horn, bo namiesza jeszcze w polskich kryminałach. Po stu stronach przypomniałem sobie, że tak nazywa się bohaterka książki sprzed prawie stu lat, więc bardzo chciałbym się dowiedzieć, kim naprawdę jest Alicja Horn. A potem nagle książka się skończyła, a ja z rozpaczą pomyślałem: jak to – koniec pierwszej części??? Ja chcę drugą, pani Alicjo!!!”

BARTOSZ WĘGLARCZYK, Onet.pl

***

„Marta Wolska, ze Śródmieścia, z ulicy Mokotowskiej. Trudno wyobrazić sobie bardziej warszawską bohaterkę. Na dodatek lekarkę. Chyba jeszcze nie czytałem tak cudownie złośliwej powieści kryminalnej. Złośliwej wobec warszawiaków z ich śmiesznostkami i często przerośniętym ego. Złośliwej wobec polskiej medycyny z panującym w niej feudalizmem, wobec samych lekarzy (zwłaszcza ortopedów...). Sama intryga jest najwyższej próby i książkę wręcz się połyka”.

ROBERT ŁUCHNIAK, Radio dla Ciebie

***

„W starych warszawskich szpitalach, w których pracujemy lub się leczymy, narasta coś nieokreślonego i zgniłego. Stopniowo pochłania nas beznadziejność rutyny medycznej, ale pocieszamy się, że drapieżne zło pojawia się tylko w doniesieniach medialnych. Tymczasem okazuje się, że wiedza i doświadczenie medyczne mogą służyć czemuś trudnemu do zdefiniowania moralnego”.

BARTOSZ ŁOZA, Kierownik Kliniki Psychiatrii WUM

***

„Szpital, śmierć znienawidzonego lekarza i seryjny morderca. Przez moment myślałem, że z tej karkołomnej układanki nic dobrego nie wyjdzie... Ale kimkolwiek jest Alicja Horn, wiem jedno – potrafi w układanki. W efekcie z wydawałoby się nieprzystających elementów powstał thriller, który nie tylko wciąga, ale skutecznie leczy z hipochondrii”.

ROBERT ZIĘBIŃSKI, pisarz

Czwarty

Robert Baer

Autor bestsellerów „The New York Times”

Kim był najgroźniejszy rosyjski szpieg w CIA?

Niezwykła i dotąd nieznana historia ekscytującego polowania na szpiega KGB w najwyższych kręgach CIA.

Gdyby nie ta historia, być może Władimir Putin nigdy nie doszedłby do władzy. Zimna wojna dobiegała końca, kiedy amerykański wywiad zdemaskował trzech znanych rosyjskich szpiegów: Aldricha Amesa, Edwarda Lee Howarda i Roberta Hanssena. Jednak w kuluarach od dawna krążyły plotki o innym krecie, być może bardziej szkodliwym niż ci trzej razem wzięci, często określanym jako Czwarty Człowiek. Czy to największy zdrajca w historii Ameryki, czy też rosyjski podstęp, by rozerwać CIA na strzępy? Agencja wszczyna nowe śledztwo, aby się upewnić, że w jej szeregach nie ma kolejnego zdrajcy. Tylko garstka ludzi wie o dochodzeniu prowadzonym przez trzy kobiety z olbrzymim doświadczeniem w kontrwywiadzie. Niezwykła determinacja doprowadza je do szokującego odkrycia, które ma dramatyczne konsekwencje dla amerykańskiego bezpieczeństwa.

Historia o grze w kotka i myszkę godna pióra Johna le Carrégo.

Robert Baer

Były oficer prowadzący CIA, przydzielany głównie do spraw dotyczących Bliskiego Wschodu. Podanie do Dyrektoriatu Operacyjnego CIA złożył dla żartu. Zna osiem języków. Otrzymał CIA Career Intelligence Medal. Jest częstym komentatorem zagadnień związanych ze szpiegostwem, stosunkami międzynarodowymi i z polityką zagraniczną USA. Był narratorem serialu telewizyjnego Polowanie na Hitlera. Felietonista „The Time”, współpracował też z „Vanity Fair”, „The Wall Street Journal” i „The Washington Post”. Analityk wywiadu i bezpieczeństwa w CNN. Jego książka See No Evil posłużyła jako inspiracja do filmu Syriana z George’em Clooneyem w roli Baera.

Fragment Kilku innych agentów zdradzonych przez Amesa obracało się w tych samych kręgach KGB co Władimir Putin, o którym CIA nie wiedziało dosłownie nic, zanim przejął władzę w 1999 roku. Gdyby nie Ames, istniałaby całkiem spora szansa, że byliby w stanie zaalarmować CIA o intrygach Putina w celu przejęcia władzy i zrealizowania swoich zamiarów jako nowy car Rosji. Na przykład jeden z agentów, których zdradził Ames, pracował w akademii KGB, gdzie mógłby uzyskać dostęp do teczki Putina bądź wypytać osoby z jego kręgu o szczegóły jego drogi do władzy. Stany Zjednoczone być może nigdy nie byłyby w stanie powstrzymać wzrostu potęgi Putina, ale informacje z drugiej ręki o jego charakterze i wizji pomogłyby przynajmniej przygotować się na to, co miało nadejść.

Czwarty

Robert Baer

Autor bestsellerów „The New York Times”

Kim był najgroźniejszy rosyjski szpieg w CIA?

Niezwykła i dotąd nieznana historia ekscytującego polowania na szpiega KGB w najwyższych kręgach CIA.

Gdyby nie ta historia, być może Władimir Putin nigdy nie doszedłby do władzy. Zimna wojna dobiegała końca, kiedy amerykański wywiad zdemaskował trzech znanych rosyjskich szpiegów: Aldricha Amesa, Edwarda Lee Howarda i Roberta Hanssena. Jednak w kuluarach od dawna krążyły plotki o innym krecie, być może bardziej szkodliwym niż ci trzej razem wzięci, często określanym jako Czwarty Człowiek. Czy to największy zdrajca w historii Ameryki, czy też rosyjski podstęp, by rozerwać CIA na strzępy? Agencja wszczyna nowe śledztwo, aby się upewnić, że w jej szeregach nie ma kolejnego zdrajcy. Tylko garstka ludzi wie o dochodzeniu prowadzonym przez trzy kobiety z olbrzymim doświadczeniem w kontrwywiadzie. Niezwykła determinacja doprowadza je do szokującego odkrycia, które ma dramatyczne konsekwencje dla amerykańskiego bezpieczeństwa.

Historia o grze w kotka i myszkę godna pióra Johna le Carrégo.

Robert Baer

Były oficer prowadzący CIA, przydzielany głównie do spraw dotyczących Bliskiego Wschodu. Podanie do Dyrektoriatu Operacyjnego CIA złożył dla żartu. Zna osiem języków. Otrzymał CIA Career Intelligence Medal. Jest częstym komentatorem zagadnień związanych ze szpiegostwem, stosunkami międzynarodowymi i z polityką zagraniczną USA. Był narratorem serialu telewizyjnego Polowanie na Hitlera. Felietonista „The Time”, współpracował też z „Vanity Fair”, „The Wall Street Journal” i „The Washington Post”. Analityk wywiadu i bezpieczeństwa w CNN. Jego książka See No Evil posłużyła jako inspiracja do filmu Syriana z George’em Clooneyem w roli Baera.

Fragment Kilku innych agentów zdradzonych przez Amesa obracało się w tych samych kręgach KGB co Władimir Putin, o którym CIA nie wiedziało dosłownie nic, zanim przejął władzę w 1999 roku. Gdyby nie Ames, istniałaby całkiem spora szansa, że byliby w stanie zaalarmować CIA o intrygach Putina w celu przejęcia władzy i zrealizowania swoich zamiarów jako nowy car Rosji. Na przykład jeden z agentów, których zdradził Ames, pracował w akademii KGB, gdzie mógłby uzyskać dostęp do teczki Putina bądź wypytać osoby z jego kręgu o szczegóły jego drogi do władzy. Stany Zjednoczone być może nigdy nie byłyby w stanie powstrzymać wzrostu potęgi Putina, ale informacje z drugiej ręki o jego charakterze i wizji pomogłyby przynajmniej przygotować się na to, co miało nadejść.

Kontynuacja bestsellerowej powieści „These Violent Delights. Gwałtowne pasje”.
Osadzona w Szanghaju lat 20. opowieść o przestępczym świecie, w którym miłość przywódców wojujących gangów jest prawie niemożliwa,
podobnie jak miłość Romea i Julii.

Jest rok 1927, a Szanghaj chwieje się na skraju rewolucji.
Juliette poświęciła swój związek z Romą i jest teraz całkowicie oddana swojej misji. Wystarczy jeden fałszywy krok, a kuzyn Juliette zajmie jej miejsce jako następca bossa Szkarłatnego Gangu. Jednocześnie Roma pragnie śmierci Juliette, która według niego zabiła z zimną krwią jego najlepszego przyjaciela. Gdyby tylko Juliette naprawdę była winna zarzucanego jej czynu, łatwiej byłoby jej znosić tę nienawiść…
Roma nadal jest pogrążony w żałobie po śmierci Marshalla, a Benedikt praktycznie przestał się do niego odzywać. Roma jest zdeterminowany, aby wszystko naprawić, nawet jeśli to oznacza, że musi w zemście zabić dziewczynę, którą kocha w takim samym stopniu, co nienawidzi.
Szanghaj jest na krawędzi upadku; nacjonaliści zdobywają coraz większą władzę, z każdym dniem rozchodzą się nowe plotki o wojnie domowej, zaś gangom zagraża całkowita zagłada.
Roma i Juliette kolejny raz muszą odłożyć na bok własne emocje i wspólnie zmierzyć się z potworami oraz politycznymi intrygami. Okazuje się, że ich wzajemne uczucia wciąż żyją i nie tak łatwo o nich zapomnieć.

Nieustający bestseller New York Timesa!

Szekspir z pewnością byłby zachwycony.
New York Times Book Review

Gorąca, inteligentna i złośliwa.
Tessa Gratton, autorka The Queens of Innis Lear

Mroczna i piękna.
Emiko Jean, autorka Empress of all Seasons

Wspaniała, przepyszna, lektura nie do pominięcia.
June Hur, autorka The Silence of Bones

Zdecydowanie jedna z najlepszych powieści z gatunku Young Adult fantasy, jakie czytałam. Mogą ją pokochać zarówno młodsi, jak i starsi – szczególnie jeśli kusi ich klimat Szanghaju dawnych lat oraz nowe spojrzenie na doskonale znany motyw tragicznej miłości pomiędzy przedstawicielami zwaśnionych rodów. Tutaj ten świat jest odmalowany naprawdę fascynująco i ciekawie.
Monika Doerre, popbookownik.pl

Gdy tylko zaczęłam lekturę, przeniosłam się do Szanghaju lat 20. XX wieku. To, jak autorka odmalowała tamto miasto, kulturę, zwyczaje i historię, zasługuje na owacje. Niemal czuć ten zapach, gwar rozmów, a atmosfera polityczna jest nierozerwalnie z tym związana.
Wiktoria Krakowiak, secretum.pl

To była miłość od pierwszego wejrzenia! Genialny, zapierający dech w piersiach retelling Romea i Julii.
Paulina Baumgart, @rozczytana_slowami

Vermont, 1950 rok. Jest takie miejsce dla dziewcząt, których nikt nie chce… Dla awanturnic, dla córek z nieprawego łoża, dla dziewczynek zbyt mądrych jak na swoje czasy. Nazywa się Idlewild Hall. W pobliskim miasteczku krążą plotki, że szkoła jest nawiedzona. Cztery współlokatorki z internatu łączy wyrażany szeptem strach. Ich przyjaźń rozkwita… do czasu, aż jedna znika w tajemniczych okolicznościach…

Vermont, 2014 rok. Dziennikarka Fiona Sheridan nie potrafi przestać myśleć o okolicznościach śmierci jej starszej siostry. Dwadzieścia lat wcześniej ciało Deb znaleziono na zarośniętym boisku, nieopodal ruin Idlewild Hall. I choć chłopak siostry został osądzony i skazany za morderstwo, Fiona nie może pozbyć się podejrzeń, że sprawa ma drugie dno.

Gdy dowiaduje się, że Idlewild Hall ma zostać odrestaurowane przez anonimową milionerkę, postanawia napisać o szkole artykuł. Jednak wstrząsające odkrycie, dokonane podczas renowacji, połączy śmierć jej siostry z sekretami z przeszłości, które miały pozostać ukryte w cieniu… oraz z niemilknącym głosem…

Simone St. James to wielokrotnie nagradzana autorka powieści The Haunting of Maddy Clare, uhonorowanej dwiema nagrodami RITA, przyznawanymi przez Romance Writers of America, a także nagrodą imienia Arthura Ellisa, wręczaną przez Crime Writers of Canada. Pierwszą powieść o duchach, a dokładniej – o nawiedzonej bibliotece, napisała już w liceum. Zanim zajęła się pisarstwem na pełny etat, spędziła dwadzieścia lat za kulisami branży telewizyjnej. Mieszka w Toronto z mężem i rozpieszczonym kotem.

Pełna napięcia powieść wielokrotnie nagradzanej autorki The Haunting of Maddy Clare – Simone St. James.

Złamane dusze to połączenie przyprawiającej o ciarki na plecach opowieści o zjawiskach nadprzyrodzonych i trzymającego w napięciu thrillera. To również historia o niezachwianej przyjaźni, problemach rodzicielskich, obsesjach i seksizmie wpleciona w ciekawą fabułę obejmującą dwie epoki.

Associated Press

Złamane dusze to inteligentna i przyjemnie mrożąca krew w żyłach książka. Ta niezwykle nowoczesna historia o duchach nie pozwoliła mi zasnąć do późnych godzin nocnych.

Fiona Barton, autorka The Widow i The Child, bestsellerów „New York Timesa”

Straszna, niepokojąca, wciągająca. To świetnie napisana, współczesna gotycka opowieść o zmaganiach z naszymi najmroczniejszymi lękami.

Tessa Harris, autorka The Anatomist’s Apprentice

Przyprawiająca o gęsią skórkę opowieść o niepokojącej sile tego, co ukryte przed wzrokiem.

„Publishers Weekly”

Na malowniczej, nieco staroświeckiej stacyjce w miasteczku Różopol wysiada Jacek Joachim – historyk z wykształcenia i milicjant z zawodu. Wkrótce Jacek dociera do miejscowego hotelu „Pod Krzywą Wieżą”, ale zanim tam dotrze, zdąży się dowiedzieć, że zgarbiony mężczyzna, którego widział na stacji, to miejscowy adwokat, pan Berger, a dwie kobiety czule się z nim witające to pani Bergerowa i jej siostra, zaś znudzona dziewczyna to Irena Bergerówna, studentka medycyny, spędzająca wakacje u rodziców.
Hotel „Pod Krzywą Wieżą” wyglądał lepiej, niż typowy prowincjonalny hotel. Na piętro wiodły szerokie schody z czerwonym chodnikiem, przy drzwiach siedział młody chłopak w czymś w rodzaju liberii. W recepcji starannie ubrany mężczyzna pisał coś w grubej księdze.
Tego samego dnia Jacek trafia na kolację do hotelowej restauracji, gdzie właśnie odbywa się dansing. Jak się okaże, połowa obecnych tam przedstawicieli małomiasteczkowej elity wie już o przybyciu nowego nauczyciela historii. Kogo tu nie ma? Są państwo Bergerowie ze swym gościem i córką, niejaki pan Klęgorek – inspektor służby zdrowia, doktor Zwoliński – dyrektor szpitala i znakomity chirurg w jednej osobie, młody weterynarz pan Chrapkowski, aptekarz pan Ropuszyński z małżonką, gość z Wrocławia – lekarz, pan Ziemniewicz, piękna i młoda lekarka Joanna Wyrko, która ma też talenty wokalne, no i jeszcze parę osób. W trakcie zabawy dochodzi do tragedii – nagle pada strzał. Ofiarą okazuje się znany nam już hotelowy pikolak. Następnego dnia zamordowany zostaje wspomniany już doktor Ziemniewicz.
Tak się składa, że komendantem powiatowym MO w Różopolu jest uniwersytecki kolega Jacka Joachima, Stefan. Dzięki temu Jacek ma dostęp do wielu informacji. Wkrótce okaże się, jaki był prawdziwy cel jego przybycia do Różopola. Na razie jednak nasz bohater odgrywa rolę nowego nauczyciela miejscowego liceum, podrywa też doktor Joannę oraz Irenę Bergerównę. W miasteczku oczywiście roi się od plotek – jak to na prowincji, gdzie wszyscy się znają.
[Ewa Helleńska „Wizyta u mordercy czyli uroki życia na prowincji”, Klub MOrd]

Jacek Joachim, bohater książek Joachima (Kubikowskiego), to taki pierwowzór porucznika Borewicza. Wygadany, wykształcony, bezczelny, przystojny, mający powodzenie u kobiet (co książka, to inny podbój – oprócz stałej Hanki). A przy tym diabelnie skuteczny i rozwiązujący trudne zagadki.
[Ewelinka, lubimyczytac.pl]

Nota: przytoczone powyżej opinie są cytowane we fragmentach i zostały poddane korekcie.

Projekt okładki: Justyna Niedzińska.

Na malowniczej, nieco staroświeckiej stacyjce w miasteczku Różopol wysiada Jacek Joachim – historyk z wykształcenia i milicjant z zawodu. Wkrótce Jacek dociera do miejscowego hotelu „Pod Krzywą Wieżą”, ale zanim tam dotrze, zdąży się dowiedzieć, że zgarbiony mężczyzna, którego widział na stacji, to miejscowy adwokat, pan Berger, a dwie kobiety czule się z nim witające to pani Bergerowa i jej siostra, zaś znudzona dziewczyna to Irena Bergerówna, studentka medycyny, spędzająca wakacje u rodziców.
Hotel „Pod Krzywą Wieżą” wyglądał lepiej, niż typowy prowincjonalny hotel. Na piętro wiodły szerokie schody z czerwonym chodnikiem, przy drzwiach siedział młody chłopak w czymś w rodzaju liberii. W recepcji starannie ubrany mężczyzna pisał coś w grubej księdze.
Tego samego dnia Jacek trafia na kolację do hotelowej restauracji, gdzie właśnie odbywa się dansing. Jak się okaże, połowa obecnych tam przedstawicieli małomiasteczkowej elity wie już o przybyciu nowego nauczyciela historii. Kogo tu nie ma? Są państwo Bergerowie ze swym gościem i córką, niejaki pan Klęgorek – inspektor służby zdrowia, doktor Zwoliński – dyrektor szpitala i znakomity chirurg w jednej osobie, młody weterynarz pan Chrapkowski, aptekarz pan Ropuszyński z małżonką, gość z Wrocławia – lekarz, pan Ziemniewicz, piękna i młoda lekarka Joanna Wyrko, która ma też talenty wokalne, no i jeszcze parę osób. W trakcie zabawy dochodzi do tragedii – nagle pada strzał. Ofiarą okazuje się znany nam już hotelowy pikolak. Następnego dnia zamordowany zostaje wspomniany już doktor Ziemniewicz.
Tak się składa, że komendantem powiatowym MO w Różopolu jest uniwersytecki kolega Jacka Joachima, Stefan. Dzięki temu Jacek ma dostęp do wielu informacji. Wkrótce okaże się, jaki był prawdziwy cel jego przybycia do Różopola. Na razie jednak nasz bohater odgrywa rolę nowego nauczyciela miejscowego liceum, podrywa też doktor Joannę oraz Irenę Bergerównę. W miasteczku oczywiście roi się od plotek – jak to na prowincji, gdzie wszyscy się znają. [Ewa Helleńska „Wizyta u mordercy czyli uroki życia na prowincji”, Klub MOrd]

Jacek Joachim, bohater książek Joachima (Kubikowskiego), to taki pierwowzór porucznika Borewicza. Wygadany, wykształcony, bezczelny, przystojny, mający powodzenie u kobiet (co książka, to inny podbój – oprócz stałej Hanki). A przy tym diabelnie skuteczny i rozwiązujący trudne zagadki. [Ewelinka, lubimyczytac.pl]

Nota: przytoczone powyżej opinie są cytowane we fragmentach i zostały poddane korekcie.

Projekt okładki: Justyna Niedzińska.

Co się stanie, gdy przekroczysz wszystkie swoje granice?
We wtorkowy wieczór SOR jednego z warszawskich szpitali jest jak zwykle zapełniony ludźmi, którzy z niecierpliwością czekają na pomoc. Codzienną rutynę zakłóca pojawienie się Jego – mężczyzny w towarzystwie dwóch policjantów, na dodatek zakutego w kajdanki. Jak to się stało, że On, który nigdy nie przyciągał wzroku nieznajomych, nagle skupił na sobie całą uwagę i stał się tematem przekazywanych z ust do ust plotek? Jeden, pozornie niczym nie wyróżniający się, wieczór z żoną rozpoczyna przyspieszony proces autodestrukcji, którego nic nie jest w stanie zatrzymać. Czy to możliwe, by z dnia na dzień zmienić się w kogoś innego? A może to świat oszalał i wszelkie reguły przestały obowiązywać? Wolność bywa bardziej niebezpieczna, niż nam się wydaje…
Wszyscy tylko obserwują w pewnym przestrachu i pełni fascynacji tym ucieleśnieniem zła, jakim dla nich niewątpliwie jest. Chce otrzeć usta, ale czuje, że podniesienie jednej ręki powoduje automatycznie ruch drugiej. Przypomina sobie o kajdankach. W zasadzie ma je na sobie pierwszy raz. Założyli mu je w mieszkaniu. To było i wciąż jest dziwne uczucie. Zimna stal okala nadgarstki, które znają jedynie dotyk zegarka na skórzanym pasku. Nie lubił nigdy zegarków z metalową bransoletą. Wydawały mu się nieprzyjemnie chłodne i ciężkie. Teraz to już jest bez znaczenia. Wyciera ręką usta. Wszyscy patrzą na niego i wszyscy widzą te kajdanki. Błysk stali przyciąga wzrok. Nie co dzień widzi się kogoś zakutego. Musi być naprawdę złym człowiekiem. A nic tak nie pociąga jak zło, jak odchył od normalności.
Kuba Fiderkiewicz
Rocznik 1980, mąż, ojciec, prawy obywatel, leniwy hedonista, nieudolnie aspirujący bon vivant, lewicujący liberał. Człowiek wielu wewnętrznych sprzeczności, ciągle dążący do jakiejkolwiek harmonii. Praktykujący prawnik (z tytułem radcowskim od wielu lat), który postanowił kryzys wieku średniego przyćmić pisaniem mniej lub bardziej spójnym, mniej lub bardziej udanym, mniej lub bardziej wciągającym. W rozwoju zainteresowań literackich pomogło pandemiczne odizolowanie oraz świadomość, że ulubieni autorzy nie piszą (tyle, ile by chciał), przestali pisać (nie wiedzieć czemu) bądź nic już więcej nie napiszą (z przyczyn obiektywnych).
Uzależniony od Warszawy (którą wielbi i nienawidzi zarazem), rozmów z ludźmi, dobrego wina i widoku wzburzonego morza (szczególnie obserwowanego z Półwyspu Helskiego).

Najnowsza powieść w klubie KOBIETY TO CZYTAJĄ!
Agata ma trzynaście lat i prawie nie zna Teresy, swojej matki, kiedy ta zabiera ją w podróż po Polsce. Osiedlają się w niedużym górskim mieście, gdzie próbują na nowo nawiązać więź. Piękna, samotna kobieta, od pierwszej chwili wzbudza ogromne zainteresowanie mężczyzn, wolnych i żonatych. Dwie „obce” szybko stają się głównym tematem plotek. W miarę upływu czasu niechęć, a nawet wrogość ludzi z miasteczka rośnie.
Pewnego ranka Agata zostaje znaleziona w górach, w stanie krytycznym. Nie wiadomo, co się dziewczynce stało. Lekarze walczą o jej życie, policja i dziennikarze rozpoczynają dochodzenie. Z każdą chwilą objawiają się nieznane oblicza bohaterów dramatu: matki, dyrektorki szkoły, koleżanek, mieszkańców miasteczka. Nowego znaczenia nabierają słowa „odpowiedzialność” i „manipulacja”. Niemym świadkiem wydarzeń jest pogrążona w śpiączce, nieprzytomna Agata.
Do napisania „Miasta z lodu” zainspirowali mnie internetowi hejterzy, chętnie i obraźliwie wypowiadający się na temat życia innych ludzi. Każdemu człowiekowi może przydarzyć się tragedia i będzie ona wynikiem zaniedbania, niedopatrzenia albo nieszczęśliwego zbiegu okoliczności. Dla hejterów to prawdziwy żer. W mojej powieści ofiarą nienawiści Internetu jest Teresa Tomaszewska, matka trzynastoletniej Agaty, znalezionej w krytycznym stanie w górach. Zaniedbała dziecko, ale czy zasłużyła na nienawiść? Chciałabym zachęcić Was do zastanowienia się nad przyczynami tej tragedii, porozmawiać o manipulacji, o afektywnej chorobie dwubiegunowej oraz o znieczulicy społeczeństwa, które często reaguje impulsywnie, ale... tylko w Internecie.
Małgorzata Warda

„Miasto z lodu” Małgorzaty Wardy to wzruszająca opowieść o niezwykłej więzi łączącej chorą psychicznie matkę i jej dorastającą córkę. Próba budowania w tej sytuacji choćby namiastki domu – z jego ciepłem i poczuciem bezpieczeństwa – jest niezmiernie trudna. Pomimo to Teresa podejmuje się jej. By nie utracić córki, walczy z chorobą, wspierając się na swoich marzeniach i bezgranicznej miłości Agaty.

To książka napisana jak dobry scenariusz filmowy. Lektura, której nie można przegapić.

Magdalena Kumorek, ambasadorka klubu „Kobiety to czytają”

Małgorzata Warda – pisarka, malarka, rzeźbiarka, absolwentka ASP w Gdańsku. Wydała m.in: „Ominąć Paryż”, „Środek lata”, „Nikt nie widział, nikt nie słyszał”, „Dziewczynka, która widziała zbyt wiele” i „Jak oddech”. Jest autorką kilku tekstów piosenek zespołu Farba. Od urodzenia mieszka w Gdyni. W 2013 r. na Festiwalu Literatury Kobiecej w Siedlcach otrzymała nagrodę za powieść o tematyce wykluczenia.