Książka jest niezwykła i zaskakująca. Udowadnia, że każdy może odnaleźć w sobie wewnętrznego mistrza i podzielić się ze światem własnym odkryciem.

Zawiera nie tylko autorskie techniki pracy z kamertonami, ale również nietuzinkową biografię, opis poszukiwań oraz ewoluowania sposobów pracy z dźwiękiem na przestrzeni kilkunastu lat życia autorki. Całość uzupełniają wiersze i obrazy. Z uwagi na uniwersalne treści może być inspirująca dla osób poszukujących własnej drogi i tożsamości.

Małgorzata Boryczka z powodzeniem podjęła grę z tradycją literacką, o czym świadczy już sam tytuł zbioru. Autorka – w przeciwieństwie do Andrzeja Bursy –nie wybrała gatunku reportażu, o którym mowa w znanym wierszu poety, ale sięgnęła po opowiadanie w pierwszej osobie i różne formy stylizacji językowej, by diagnozować mechanizmy życia w małym miasteczku. Okazują się one znacznie bardziej uniwersalne, niż chciałoby się sądzić. Czasem w sposób głęboko ironiczny, czasem ciepły, ale zawsze refleksyjny Boryczka uświadamia nam, że małomiasteczkowość jest w nas i wokół nas.

O AUTORCE

MAŁGORZATA BORYCZKA – ur. w 1989 r., absolwentka lingwistyki stosowanej na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, tłumaczka języków germańskich. Finalistka 14. Międzynarodowego Festiwalu Opowiadania we Wrocławiu, laureatka konkursu na najlepszą pracę literacką napisaną w ramach studiów podyplomowych Szkoła Mistrzów na Wydziale Polonistyki UW w roku akademickim 2019/2020. Lubi koty i smutne filmy.

Małgorzata Boryczka z powodzeniem podjęła grę z tradycją literacką, o czym świadczy już sam tytuł zbioru. Autorka – w przeciwieństwie do Andrzeja Bursy –nie wybrała gatunku reportażu, o którym mowa w znanym wierszu poety, ale sięgnęła po opowiadanie w pierwszej osobie i różne formy stylizacji językowej, by diagnozować mechanizmy życia w małym miasteczku. Okazują się one znacznie bardziej uniwersalne, niż chciałoby się sądzić. Czasem w sposób głęboko ironiczny, czasem ciepły, ale zawsze refleksyjny Boryczka uświadamia nam, że małomiasteczkowość jest w nas i wokół nas.

MAŁGORZATA BORYCZKA – ur. w 1989 r., absolwentka lingwistyki stosowanej na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, tłumaczka języków germańskich. Finalistka 14. Międzynarodowego Festiwalu Opowiadania we Wrocławiu, laureatka konkursu na najlepszą pracę literacką napisaną w ramach studiów podyplomowych Szkoła Mistrzów na Wydziale Polonistyki UW w roku akademickim 2019/2020. Lubi koty i smutne filmy.

Ekscentryczna Dora Maar, niezależna Victorine Meurent, tajemnicza Lisa del Giocondo czy twardo stąpająca po ziemi Catherine Bolnes – to tylko niektóre z kobiet kryjących się dziełami wielkich mistrzów.

Małgorzata Czyńska udziela im głosu, ukazuje je już nie przez pryzmat ich związków z wielką sztuką, lecz jako osoby z krwi i kości, pełne obaw i emocji, żywe i zaskakująco prawdziwe.

Tamara Łempicka w czasach największej biedy za sprzedawane obrazy kupowała diamentowe bransoletki. Frida Kahlo nawet przykuta do wózka inwalidzkiego i dręczona bólem brała udział w manifestacjach politycznych. Emilie Flöge przez ponad dwadzieścia lat prowadziła zakład krawiecki, ubierając najzamożniejsze wiedenki. Gala Dali twardo kierowała karierą męża, rozkochiwała też w sobie przeróżnych artystów, często doprowadzając ich do szaleństwa. Antoinette de Wateville o względy i miłość Balthusa musiała rywalizować z własnym bratem, a zaledwie siedemnastoletnia Wally Neuzil dla Egona Schielego porzuciła pracę modelki u Gustawa Klimta. Choć pochodziły z różnych czasów, krajów i sfer, zostały uwiecznione na obrazach, które wywarły trwały wpływ na światową sztukę. Zachwycały nieprzeciętną urodą, imponowały odwagą, gorszyły bezwstydnością. Często były nie mniej fascynujące od płócien, na których je utrwalono.

Bóg działa rękami swoich pomocników

Czy wśród nich naprawdę można spotkać anioły? Angelika nie miała pojęcia, że z aniołem, którego wizerunek wisi na ścianie jej kawalerki, wiąże się przejmująca i dramatyczna historia miłosna, sięgająca nieznanych jej czasów stanu wojennego. Jeszcze większym zaskoczeniem jest dla niej to, że ta historia swój zaskakujący finał znajdzie w niewielkiej podlaskiej wiosce, gdzie niedawno zamieszkał niezwykły artysta, za sprawą którego podobno dzieją się cuda…

Małgorzata Lis w swej kolejnej książce proponuje czytelnikom wzruszającą, nastrojową i pełną ciepła opowieść o prawdziwej miłości. Miłości, która choć bywa niespodziewana i nie podąża za ludzkimi planami, to jednak zawsze daje człowiekowi szczęście i poczucie spełnienia. Główni bohaterowie, Angelika i Gabriel, początkowo sceptyczni i nieufni, w wyniku niezwykłego splotu okoliczności powoli odkrywają, że ich anielskie imiona nie są dziełem przypadku. Czy aniołowie spoglądający z obrazów mistrza Serafina zmienią także ich życie?

Małgorzata Lis - z wykształcenia nauczycielka historii i historyk sztuki, ale od kilku lat nie pracuje zawodowo, lecz prowadzi edukację domową. W wolnym czasie czyta i pisze książki. Jest autorką podręczników do nauki historii oraz opublikowanych przez Wydawnictwo eSPe powieści „Kocham cię mimo wszystko”, „Przebaczam ci”, „Wybrać miłość” oraz „Miłość, pies i czekolada”. Mieszka pod Warszawą z mężem i siedmiorgiem dzieci.

Edward Dwurnik, wybitny malarz i grafik, enfant terrible świata sztuki. Ulubieniec mediów, przewrotny prowokator, wnikliwy obserwator Polski i Polaków. Zasłynął cyklami Podróże autostopem, Warszawa, Robotnicy i Sportowcy. Chłopak z prostej rodziny, bez żadnych artystycznych tradycji czy koneksji, czuł, że malarstwo to jego przeznaczenie. Przy okazji okazało się ratunkiem przed wykolejeniem się. „Gdybym nie miał tej pasji, potrzeby, żeby jeszcze trochę pomalować, porysować, to pewnie bym się zmarnował…” – mówił.

Z Małgorzatą Czyńską chciał rozmawiać o życiu i o sztuce. Wspominał awanturniczą młodość w podwarszawskim Międzylesiu, lata studiów w Akademii Sztuk Pięknych czy pierwsze wyjazdy zagraniczne. Dzielił się historiami o brutalnej wojennej rzeczywistości, kontaktach z peerelowską władzą, zaangażowaniu w politykę, ale i o pierwszych młodzieńczych zauroczeniach, pijackich ekscesach, sławie i pieniądzach. Opowiadał też o swoim warsztacie, kolorach, o fascynacjach i mistrzach – od Delacroix przez Nikifora aż po Hoppera.

O sztuce potrafił mówić trzeźwo, bez egzaltacji, ale przebijająca z jego słów pasja, nie pozwalała wątpić, że twórczość stanowiła treść jego życia. Mawiał, że jest robotnikiem sztuki. Był nim bez dwóch zdań.

Małgorzata Czyńska – dziennikarka, pisarka, historyczka sztuki, krytyczka dizajnu i kuratorka wystaw, stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Autorka książek Kobro. Skok w przestrzeń (2016, wyróżniona Górnośląską Nagrodą Literacką „Juliusz”) i Berezowska. Nagość dla wszystkich (2018). Nakładem Wydawnictwa Marginesy ukazały się jej Kobiety z obrazów (2020), Kobiety z obrazów. Nowe historie (2021), Witkacy i kobiety (2022) oraz Kobiety z obrazów. Polki (2022).

Franz Hohler jest urodzonym w 1943 roku szwajcarskim pisarzem, satyrykiem, artystą kabaretowym, autorem wierszy, piosenek, scenariuszy, słuchowisk, powiastek, powieści i przypowieści. Jak pisze w posłowiu Małgorzata Łukasiewicz: "Hohler lubi małe formy prozatorskie, jego opowiastki rzadko przekraczają parę stron. Najkrótsza – tytułowa – ogranicza się do jednego zdania złożonego z dziewięciu słów. Ze zwięzłością idzie w parze prostota komunikatu. Narracja zaczepia się o byle co, o pierwszy lepszy przedmiot z powszedniego otoczenia, i raz-dwa składa się w łatwą do ogarnięcia opowieść". Błyskotliwe fabulacje Hohlera dyskretnie lawirują między codziennością a fantazją; "jego specjalnością wydaje się cienki dowcip spod znaku purnonsensu. Można by powiedzieć – przejęty wprost z rąk Edwarda Leara [...] Pośród swoich mistrzów wymienia też Daniiła Charmsa. Warto wreszcie pamiętać o przewrotnych i wywrotowych ziarenkach posianych w Szwajcarii przez dadaizm i surrealizm".

Barwna opowieść o nauczycielu muzyki, panu Taro, który szukając sposobu, by nauczyć gry na skrzypcach swego niezbyt pojętnego ucznia, wyruszył na wyprawę śladami mistrzów muzyki. Sądził, że w ich życiu odnajdzie inspirację do właściwej metody nauczania, która pozwoli rozbudzić talent muzyczny ucznia. Pan Taro wierzył bowiem, iż każda istota obdarzona jest talentem, a rolą nauczyciela jest ów talent rozbudzić. Wyprawa okazała się nieprzewidywalna i pełna niespodzianek. Zaprowadziła pana Taro do Krainy Śpiących Talentów strzeżonej przez Ospalca – potwora, który uwierzył, że sam nie posiada żadnego talentu. Ale czy słusznie? Czyta Przemysław Bluszcz Dla dzieci 6-12 lat oraz niektórych dorosłych

Barwna opowieść o nauczycielu muzyki, panu Taro, który szukając sposobu, by nauczyć gry na skrzypcach swego niezbyt pojętnego ucznia, wyruszył na wyprawę śladami mistrzów muzyki. Sądził, że w ich życiu odnajdzie inspirację do właściwej metody nauczania, która pozwoli rozbudzić talent muzyczny ucznia. Pan Taro wierzył bowiem, iż każda istota obdarzona jest talentem, a rolą nauczyciela jest ów talent rozbudzić. Wyprawa okazała się nieprzewidywalna i pełna niespodzianek. Zaprowadziła pana Taro do Krainy Śpiących Talentów strzeżonej przez Ospalca – potwora, który uwierzył, że sam nie posiada żadnego talentu. Ale czy słusznie? Dla dzieci 6-12 lat oraz niektórych dorosłych

MISTRZOWIE POLSKIEGO KRYMINAŁU PO RAZ KOLEJNY POWRACAJĄ,
BY OPOWIEDZIEĆ O PRAWDZIWYCH ZBRODNIACH, KTÓRE WSTRZĄSNĘŁY POLSKĄ OPINIĄ PUBLICZNĄ.

OPOWIEM CI O ZBRODNI, sztandarowy format telewizji Crime+Investigation Polsat, w którym czołowi polscy pisarze kryminalni prezentują przed kamerą prawdziwe sprawy, został wzbogacony o inscenizacje, w których główne role zagrali znakomici polscy aktorzy. Te same historie znajdują się w niniejszym tomie opowiadań.

W odcinku prowadzonym przez Katarzynę Grocholę Olga Bołądź wciela się w postać Anny, która po latach trwania w przemocowym związku nie wytrzymała i ugodziła nożem swojego męża.

W opowieści Małgorzaty i Michała Kuźmińskich o zabójstwie trzech policjantów na terenie zakładu karnego rolę mordercy, strażnika więziennego, zagrał Robert Gonera.

Wojciech Chmielarz przedstawi opisaną przez Jacka Piekiełkę sprawę mężczyzny, który zamordował swoją żonę i ukrył jej zwłoki w piwnicy. Fakty udało się ustalić po 20 latach dzięki pracy policjantów z gdańskiego Archiwum X. W inscenizacji główna rola przypadła Lesławowi Żurkowi.

Joanna Opiat-Bojarska zajęła się głośną sprawą śmierci młodej dziewczyny – Zyty, która została zamordowana w 1994 roku. Morderca został odnaleziony po prawie 30 latach. W tym odcinku w roli głównej pojawił się Piotr Głowacki.
Igor Brejdygant opowie o związku dwojga młodych ludzi, w którym alkohol był przyczyną dramatycznych wydarzeń. Główne role zagrali Magdalena Berus i Kamil Kula.

Robert Małecki przypomina sprawę zaginięcia dziesięcioletniego Mateusza, który po zabawie nad rzeką w 2007 roku nigdy nie wrócił do domu. Jego ojciec do dzisiaj szuka odpowiedzi na pytanie, co się stało z jego synem. W inscenizacji przejmującą rolę ojca chłopca zagrał Przemysław Bluszcz.

4. sezon programu OPOWIEM CI O ZBRODNI w piątki o 22:00, od 22 października tylko w telewizji Crime+Investigation Polsat.

Fatalne jaja to opowiadanie Michaiła Bułhakowa, rosyjskiego pisarza i dramaturga, autora powieści Mistrz i Małgorzata. Książka wydana w 1924 roku, została przez autora osadzona w przyszłości, w roku 1928, a jej bohaterem jest naukowiec, profesor Włodzimierz Ipatiewicz Piersikow. Jego wynalazek, skondensowany promień światła o czerwonej barwie, nieoczekiwanie wpłynie na życie ludzi w Związku Radzieckim.

Książka krótko po opublikowaniu została przetłumaczona przez Edmunda Jezierskiego i wydana w Polsce.

Książkę polecają Wolne Lektury — najpopularniejsza biblioteka on-line.

"Walc okazał się książką gęstą, bardzo dobrą i niewesołą... Ślady literackie są dość znamienne. Odpomina się nieco Czarodziejska góra, a w niej postać Naphty, Rok 1984 i pewnie Mistrz i Małgorzata...

Przypomniało mi się, jak Brzozowski ubolewał na przełomie stuleci nad "brakiem wielkiej epiki dziejów". Gdyby nie zmogły go podejrzenia i gruźlica, gdyby pożył jeszcze odrobinę, to by się doczekał tej wielkiej epiki. Wiek dziewiętnasty rzeczywiście wdychał za wojną, uzasadniając to rozmaicie. Czytałem taki druczek Przybyszewskiego, "Tyrteusz". Co on tam wypisuje, że mu ręka nie zadrżała! Wojna jest oczywiście pożądana, czysta, szlachetna, wspaniała, oczyszczająca społeczeństwo. Sto stron komplementów dla wojny. Ziemkiewicz musiał czytać wydawnictwa podobne - zresztą wszyscy je pisali, wielkiego Manna nie wyłączając.

Oczywiście, po publicyście prawicy trzeba się spodziewać wszystkiego najgorszego... A książka naprawdę dobra."

Piotr Kuncewicz

"Przegląd Tygodniowy" nr 30/1999

"Walc okazał się książką gęstą, bardzo dobrą i niewesołą... Ślady literackie są dość znamienne. Odpomina się nieco Czarodziejska góra, a w niej postać Naphty, Rok 1984 i pewnie Mistrz i Małgorzata...

Przypomniało mi się, jak Brzozowski ubolewał na przełomie stuleci nad "brakiem wielkiej epiki dziejów". Gdyby nie zmogły go podejrzenia i gruźlica, gdyby pożył jeszcze odrobinę, to by się doczekał tej wielkiej epiki. Wiek dziewiętnasty rzeczywiście wdychał za wojną, uzasadniając to rozmaicie. Czytałem taki druczek Przybyszewskiego, "Tyrteusz". Co on tam wypisuje, że mu ręka nie zadrżała! Wojna jest oczywiście pożądana, czysta, szlachetna, wspaniała, oczyszczająca społeczeństwo. Sto stron komplementów dla wojny. Ziemkiewicz musiał czytać wydawnictwa podobne - zresztą wszyscy je pisali, wielkiego Manna nie wyłączając.

Oczywiście, po publicyście prawicy trzeba się spodziewać wszystkiego najgorszego... A książka naprawdę dobra."

Piotr Kuncewicz

"Przegląd Tygodniowy" nr 30/1999

W nagraniach „Sezonu burz” wzięło udział 84 aktorów m.in. Krzysztof Gosztyła, Krzysztof Banaszyk, Anna Dereszowska, Joanna Pach-Żbikowska, Małgorzata Kożuchowska, Adam Ferency, Sławomir Pacek, Tomasz Marzecki, Wojciech Pszoniak, Wiktor Zborowski, Sławomir Orzechowski, Henryk Talar, Maciej Musiał. W rolę Koral w „Sezonie burz” wcieliła się Karolina Gorczyca, która po raz pierwszy stanęła za mikrofonem.

Reżyserem słuchowisk jest Janusz Kukuła, który dla wydawnictwa superNOWA realizował Trylogię Husycką (Narrenturm, Boży bojownicy, Lux perpetua) i opowiadania wiedźmińskie.
Autorami muzyki jest znany duet Adam Skorupa i Krzysztof Wierzynkiewicz. Muzyka, efekty dźwiękowe oraz narracja Krzysztofa Gosztyły ukształtowały efekt końcowy, czyniąc z tych produkcji coś więcej niż tylko słuchowiska.

„Wiedźmin. Aż śluz ścieka z głośników”.
Wojciech Orliński „Gazeta Wyborcza”

”Proza mistrza przeniesiona na cyfrowy nośnik nie tylko nic nie traci ze swojego uroku, ale też zyskuje nowy blask. Głównie za sprawą lektorów, którzy udzielają głosu bohaterom”.
Mariusz Grabowski „Polska The Limes”

Poskramianie tygrysa to niezwykły przewodnik przez życie. Książka składa się z dwóch części. W pierwszej autor udziela rad dotyczących życia, m.in jak wyciszyć nieustanny natłok myśli, jak wprowadzić duchowość do naszej codzienności, czy zmienić swoje schematy działania. Rady te nie są skierowane wyłącznie do tych, którzy interesują się religiami Wschodu, lecz do wszystkich poszukujących prawdy o szczęściu i cierpieniu.Druga część prezentuje ćwiczenia medytacyjne, które, jeśli będą wykonywane konsekwentnie, mogą stać się podstawą nie tylko do pokonywania trudności, ale także do poznawania samego siebie i samouzdrowienia.

Dr Akong Tulku Rinpocze był doświadczonym mistrzem medytacji w tradycji karma kagju buddyzmu tybetańskiego. Współzałożyciel Tybetańskiego Ośrodka Samye Ling, opiekował się także wieloma innymi ośrodkami w Europie, Afryce i Azji. Był także uznanym lekarzem medycyny tybetańskiej. Wspomagał uchodźców, ludzi ubogich znajdujących się w trudnej sytuacji życiowej.

Dzięki mądrości i współczuciu płynącym z nauczania i sposobu życia Dalajlamy coraz szersze kręgi światłych ludzi Zachodu kierują swoje zainteresowanie w stronę buddyzmu tybetańskiego. Lektura tej cudownej książki może pomóc Czytelnikowi stać się pełniejszym i lepszym Człowiekiem.

Jacek Santorski

Książkę polecam każdemu, kto pragnie dowiedzieć się, jak naprawdę funkcjonujemy i jak sobie poradzić, by wyjść poza swój „ciasny świat”, by stać się otwartym i współczującym. Jest to pozycja, którą każdy powinien przeczytać. A potem bynajmniej nie odkładać na półkę, gdyż jest to właściwie podręcznik, z którego możemy czerpać wiedzę o tym, jak na co dzień funkcjonuje nasz umysł i jak go okiełznać. Zestaw ćwiczeń pomoże wiedzy teoretycznej przerodzić się w praktykę, która z kolei pozwoli nam stawać się istotami coraz bardziej otwartymi, współczującymi i mniej egoistycznymi. Książka, choć napisana przez tybetańskiego nauczyciela, jest zrozumiała dla każdego, kto choć trochę chciałby otworzyć się na otaczającą rzeczywistość. Próbujmy, bo może uda nam się lepiej zrozumieć swoją naturę i wpłynąć na świat wokół nas.

Małgorzata Braunek